Świat materialny jest dla Ignacego drogą człowieka poszukującego Boga i miejscem Jego znajdowania. Wszystkie rzeczy zostały stworzone z miłości, są Bożym darem i mają pomóc człowiekowi w osiągnięciu ostatecznego celu, dla którego został stworzony.
Trzeba praktykować pokutę i post, dostosowując je do swoich możliwości, ponieważ nie jest to cel naszego życia, lecz środek, który ma nam pomóc w modlitwie i walce duchowej.
Rady Jezusa w Kazaniu na Górze dotyczące modlitwy znajdują swoje odbicie w Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego. Tak jak Jezus pragnął ukształtować duchowość swoich uczniów, podobnie św. Ignacy chciał kształtować duchowość swoich uczniów.
Strapienie duchowe jest przykrym i trudnym doświadczeniem, przeżywanym nieraz bardzo boleśnie. Rodzi się więc pytanie, czy istnieją środki i sposoby, które pozwalają je owocnie przeżyć. Odpowiedzi na nie poszukajmy u mistrza duchowego rozeznania – św. Ignacego Loyoli.
Jeśli ktoś zamierza pomagać innym w rozwoju duchowym jako kierownik duchowy, sam musi być człowiekiem zanurzonym w głębokiej relacji osobowej do Boga.
W każdej sytuacji duszpasterskiej, nie tylko w dawaniu Ćwiczeń, lecz także w pracy parafialnej, w szkole, ważne staje się pytanie o to, co dzieje się w sercu ludzi, do których jesteśmy posłani.
