Jednym z wielkich darów św. Ignacego jest zapis dro­gi Ćwiczeń duchowych. Począwszy od Fundamentu, nigdy nie były to dla mnie „typowe” rekolekcje, ale rzeczywiście ćwiczenia – intensywny trening angażujący całego człowieka, w którym treść jest ważna o tyle, o ile się ją przeżyje w sobie.

Pięćset lat od nawrócenia Ignacego Loyoli i czterysta lat od jego kanonizacji skłoniły jezuitów, by ogłosić Rok Ignacjański. Jest co wspominać i za co dziękować! Nasuwa się jednak pytanie, czy dziedzictwo ignacjańskie jest nadal aktualne...

Jeśli ktoś zamierza pomagać innym w rozwoju duchowym jako kie­rownik duchowy, sam musi być człowiekiem zanurzonym w głę­bokiej relacji osobowej do Boga.

W każdej sytuacji duszpasterskiej, nie tylko w dawaniu Ćwiczeń, lecz także w pracy parafialnej, w szkole, ważne staje się pytanie o to, co dzieje się w sercu ludzi, do których jesteśmy posłani.

Dziś widzę, że jedyne, czego Jezus ode mnie oczekiwał podczas rekolekcji, to czas… Bycia razem podczas rozmów, wspólnego milczenia, cieszenia się swoją obecnością. Taki miesiąc miodowy z Jezusem.