Paweł zachęca wiernych do myślenia w kategoriach: co jest lepsze w ich konkretnej sytuacji, a nie co zakazane lub nakazane. Prosi i mobilizuje do rozeznania własnej drogi, aby wszystkiemu towarzyszył wewnętrzny pokój.

W ciszy między nami każdy może pozostać w swojej odrębnej rzeczywistości. Zaczynając mówić, nawet głupio, nawet nie tak i nie to, budujemy wzajemne połączenia, nasz wspólny świat. Nie ma innej drogi do drugiej osoby.

Życie duchowe okazuje się ciągłym pragnieniem i tęsknotą za tym, by Pana Boga nie stracić z oczu, by był w naszym domu nie tylko „z urzędu”, ale dlatego że stworzyliśmy Mu w nim honorowe miejsce.

Co o małżeństwie mówili pisarze wczesnochrześcijańscy? Jedni widzieli w nim piękny i pobłogosławiony przez Boga związek, inni skuteczną ochronę przed nieokiełznaną namiętnością, a jeszcze inni dopatrywali się w małżeńskiej harmonii obrazu przyszłego życia...

Przyjęcie życia przez nasze dzieci i przekazywanie go dalej nie dokonuje się automatycznie. Zależy od tego, na ile my, rodzice, szanujemy „prawa życia” we własnej relacji małżeńskiej. Określenie „prawa życia” oznacza Boże nakazy wypisane w sercu każdego człowieka i konstytuujące ludzką osobę.