Początkowy szok związany z inwazją rosyjską zaczął się po kilku dniach zmniejszać. Wyzwanie, jakim była wojna i śmierć, którą przyniosła, wymagało odpowiedzi. Wymagało czynnej alternatywy – stworzenia pokoju.

Pierwszy miesiąc wojny był straszny w całej Ukrainie, bo nikt nie wiedział, co będzie. Przez wszystkie miasta i wioski przelewała się rzeka uciekinierów, tysiące, dziesiątki tysięcy ludzi, samochód za samochodem… Rozstania mężów, ojców, synów z żonami, dzieć­mi, rodzicami.

Z Witalijem Osmołowskim SJ, koordynatorem pomocy ukraińskim uchodźcom przy Jezuickiej Służbie Uchodźcom, rozmawia Stanisław Łucarz SJ.

Wojna to stała pożoga, która towarzyszy ludzkości od niepamiętnych czasów. Budzi w nas przerażenie, strach. Pytanie, jak wewnętrz­nie ustosunkować się do wojny, narzuca się samo. Co robić, by świadomość zagrożenia wojną nie rozbijała nas i wewnętrznie nie paraliżowała?