Znamy zewnętrzną działalność i aktywność Matki Teresy, ale chcemy zajrzeć też głębiej i odkryć fenomen jej życia wewnętrznego, które może stać się światłem dla ludzi pogrążonych w wewnętrznych mrokach i ciemnościach.

Trzydziestodniowe rekolekcje to nie był dla mnie łatwy miesiąc. Doświadczyłam wielu zmagań, zwłaszcza gdy trzeba było dotknąć tego, co w życiu trudne i bolesne. Towarzyszyło mi jednak nieustanne przekonanie, że to ma sens.

Wchodząc w Czwarty Tydzień Ćwiczeń, warto sobie uświadomić, że nie przestają one być ćwiczeniami - czasem zmagania, trudności i prób. Mając tego świadomość, rekolektant będzie na nie bardziej przygotowany, łatwiej mu będzie rozpoznać te próby, pokonywać je przy pomocy swojego kierownika duchowego i wychodzić z nich obronną ręką.

Czy chodzić do spowiedzi, skoro ciągle powtarzam te same upadki? Pytanie to właściwie może pojawić się w życiu każdej osoby wierzącej, świadomej swoich słabości, zmagającej się ze swoimi grzechami i przystępującej regularnie do sakramentu pojednania.

Z biegiem czasu coraz bardziej odkrywam, że moja modlitwa jest zmaganiem, wysiłkiem wiary i próbą zaufania. Przez wiele lat sięgałem po różne formy modlitwy: medytację, rozważania, różaniec. Gdzieś w sercu rozwijało się jednak pragnienie czegoś bardzo prostego, modlitwy obecności, trwania przed Bogiem bez zbędnych słów, myśli, obrazów, porównań i odniesień.

Ewagriusz z Pontu, Ojciec pustyni z IV wieku, w swoich sławnych stu pięćdziesięciu trzech sentencjach o modlitwie "De oratione" mocno podkreśla, iż modlitwa wymaga wytrwałości, wewnętrznej walki i zmagania: "Bądź wytrwały i módl się usilnie; odrzucaj nachodzące cię troski i myśli. Wprowadzają one w zamęt i niepokój, aby pozbawić cię siły".