Rady Jezusa w Kazaniu na Górze dotyczące modlitwy znajdują swoje odbicie w Ćwiczeniach duchowych św. Ignacego. Tak jak Jezus pragnął ukształtować duchowość swoich uczniów, podobnie św. Ignacy chciał kształtować duchowość swoich uczniów.

Z profesorem Janem Grosfeldem rozmawia Stanisław Łucarz SJ.

Błogosławieństwa rozpoczynające Kazanie na Górze (por. Mt 5,1–7,28; Łk 6,17–49) w tradycji chrześcijaństwa wschodniego traktowane są jako przykazania Chrystusa. Została w nich zawarta nauka o istocie prawdziwego szczęścia chrześcijanina.

Próbując ująć syntetycznie duchowość ośmiu błogosławieństw, można powiedzieć, że to duchowość realisty i maksymalisty. Chrystus pokazuje ludziom, że człowiek jest w stanie wspiąć się na wyżyny ducha, jednak jednocześnie uświadamia, że może to kosztować człowieka bardzo wiele.

Św. Jan Bosko miał mawiać, że diabeł boi się ludzi radosnych. I nie chodziło mu zapewne o wesołkowatych, ale o takich, którym wiara pozwala dojrzeć sens życia w każdej sytuacji. Bo radość chrześcijańska nie redukuje się do doraźnego odczuwania, ale pozwala popatrzyć radośnie na całe życie, choćby teraźniejszość była trudna.