Chodzi o nienarzucanie przez dzieło własnej narracji, niedomykanie wszystkich szczegółów sceny – pozostawienie „miejsc pustych”, któ­re mogę wypełnić własną sytuacją życiową.

Jezus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem. Ikona Pantokratora z klasztoru św. Katarzyny to zapis tych prawd. Ukazuje człowieczeństwo Syna Bożego i jest doskonałym opisem tajemnicy Jezusa Chrystusa. Anonimowy autor ikony zawarł w niej – bez posługiwania się bogactwem słów – fundamentalne prawdy wiary chrześcijańskiej.

Siergiej Wandałowski w rozmowie o ikonopisarstwie mówi m.in.: "Ikonę pisze się po to, aby się modlić. Ikona zespolona z modlitwą staje się wypełnieniem, uosobieniem modlitwy. W swojej istocie ikona to objawienie Prawdy, duchowego obiektu, ale nigdy nie jest ona jego wyobrażeniem. Wyobrażenie bowiem zawsze pozostaje iluzoryczne".

W chrześcijańskiej ascezie łatwo dostrzec nurt, który z pewną podejrzliwością traktuje kategorię piękna z jego podstawowymi aspektami formy-figury i światła. To, co piękne, kojarzy się niekiedy z tym, co zwodnicze, płytkie, pozorne. W konsekwencji oddziela się piękno od dobra i prawdy, podkreślając, że prawda i dobro winny przemawiać same za siebie.