Spotykając się na Eucharystii, stajemy na uczcie, na którą zaprasza nas Bóg, musimy więc być świadomi, że tu będą się działy Boskie rzeczy.

Chrystus przyszedł nie tylko do naszego rozumu, ale także do nas jako konstrukcji fizyczno-psychiczno-duchowej. Stąd jako ludzie potrzebujemy, aby również w znakach i gestach liturgicznych wy­rażać nasze człowieczeństwo i relację z Bogiem.

Dopóki pobożność będzie mierzona długością modlitw i zacho­wywaniem tradycyjnych postów; dopóki uczestnictwo we Mszy świętej nie będzie przekładało się na życie, wszyscy będziemy da­leko od królestwa Bożego.

W Eucharystii uczestniczymy jako ludzie grzeszni i słabi. Stąd też na początku liturgii wyznajemy: „Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam, bracia i siostry, że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”. Grzech dosięga wszystkich sfer naszej osobowości i codziennego życia.

Modlitwa Jezusowa to wołanie ludzkiego serca o pomoc Bożą, o życie wieczne. Aby zostać nim obdarowanym, trzeba, by rytm serca człowieka był zharmonizowany z rytmem, którym bije Serce Boga. Naturalnym środowiskiem tej synchronizacji staje się Kościół, a w nim głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i uświęcanie czasu.