Gdy człowiek jest sam, pozostaje mu tylko poddać się wirowi i pozwolić pociągnąć się w dół bez dna. Przejawem miłości współczującej, ale nie litującej się, jest być twórczo przy nim, dawać szansę na spotkanie innych, mobilizować do refleksji, modlitwy i działania. Pomóc konkretnie, jeśli to możliwe, i nie prowokować w nim bezradności.

Pomiędzy sferą sakralną a profaniczną w życiu społecznym znajduje się czas odpoczynku. To, co przynależy do obowiązku pracy, zostaje zawieszone, a to, co zwykło się oddawać Bogu, już wypełniono. Wchodzimy w tak zwany wywczas, czyli w szczególną porę swobody, beztroski, często na łonie natury.

Tytułowa walka o szabat nie oznacza obecnie walki o prawo do odpoczynku. W tej ważnej kwestii właściwie nie musimy już walczyć, chyba że z samym sobą. I jako społeczeństwo, i jednostkowo posiadamy solidną wiedzę o potrzebie odpoczywania. Odpoczywanie jest dobre. Po prostu. Jest potrzebne.