Prawdziwym zagrożeniem dla życia duchowego jest iluzja. Nie można w świecie iluzji realnie doświadczyć obecności Przedwiecznego, a co najwyżej popaść w obłęd. Wyobraźnia jest potężnym narzędziem modlitwy, jeśli prowadzi w głąb życia, pomaga uczestniczyć i pozostaje świadoma, że „cokolwiek pomyślisz o Bogu, to nie jest On”.

Jezus, jak zapowiadał prorok Izajasz, rzeczywiście w miejsce ducha acedii daje nam pieśń chwały, pieśń, która brzmi przez wieki, stając się zadatkiem wieczności i przebóstwienia.

Semickie słowo abba prędko przeniknęło do innych języków: grec­kiego, łacińskiego, koptyjskiego, armeńskiego, gruzińskiego. Pewnie kluczem dla zrozumienia tej językowej dyfuzji jest nośność prawdy chrześcijańskiej o Bogu jako Ojcu, którą najpełniej objawił w Ewangelii Chrystus.

Reguły św. Ignacego „[służące] do odczucia i rozeznawania w pewnej mierze różnych poruszeń, które dzieją się w duszy” (por. Ćd 313-336), są niezwykłym wkładem w dziedzictwo duchowości chrześcijańskiej. Formułując je, Ignacy czerpał z tradycji monastycznej.